Adofhaor

Ήταν ένα ήσυχο σούρουπο, οι ήχοι της μικρή πόλης της Waukeen έσβηναν σιγά σιγά καθώς οι κάτοικοι επέστρεφαν στα σπίτια τους να ξεκουραστούν. Τα τείχη άφηναν μεγάλες σκιές στο λυκόφως, αλλά μόνο για λίγο. Οι στρατιώτες, όπως κάθε βράδυ πια εδώ και μερικούς μήνες, άναβαν τους πυρσούς των μικρών πύργων και των κεντρικών δρόμων της πόλης. Αυτή η μικρή αλλαγή είχε φέρει στους κατοίκους μεγάλη χαρά και τον πρώτο καιρό μιας και ήταν καλοκαίρι, μαζεύονταν γύρω από το φως, έλεγαν ιστορίες από τις αλλοτινές τους πατρίδες, έπιναν κρασί, χαιρόντουσαν τον έναστρο ουρανό, γελούσαν και φώναζαν με την περίπολο όταν ένας από τους πυρσούς των δρόμων έσβηνε ξαφνικά. Μαζί με τις μέρες που περνούσαν ωστόσο, πέρασε και ο ενθουσιασμός, στον κόσμο των ανθρώπων τίποτε δεν κρατά για πάντα. Εξάλλου είχε έρθει το φθινόπωρο, το βράδυ στο βορρά είχε ψυχρούλα και τη μέρα πολύ δουλειά, ήταν η εποχή του οργώματος και της σποράς.
Οι σάλπιγγες της ανατολικής πύλης ήχησαν προειδοποιητικά καθώς τα φωτεινά λάβαρα των ξωτικών πλησίαζαν την πόλη. Κάποιοι κάτοικοι είχαν ήδη κοιμηθεί και απλώς άλλαξαν πλευρό. Κάποια παιδιά ξεγλίστρησαν κρυφά από τα σπίτια τους για να τρέξουν προς τα εκεί, να δουν και να μάθουν. Κάποιες κουρασμένες νοικοκυρές παρέμειναν να σκουπίζουν το κατώφλι του σπιτιού με την ελπίδα να περάσουν από εκεί τα ξωτικά και να τα δουν. Υπήρχαν και κάποιοι άλλοι, δύσπιστοι ακόμα γι αυτή τη συμμαχία που δεν έπεσαν για ύπνο μέχρι τα ξωτικά να φύγουν από την πόλη. Είχαν γίνει πολλά άσχημα πράγματα στο παρελθόν. Υπήρχαν όμως και αυτοί που πίστευαν στη συμμαχία και ήταν πρόθυμοι να αφήσουν τον παρελθόν στο παρελθόν για χάρη του μέλλοντος. Στον οίκο του Order η Lady Megua ετοίμασε τη μικρή της συνοδεία για να υποδεχτεί τους επισκέπτες. Σε αυτή τη συμμαχία, σε αυτήν την συναλλαγή ήταν αλήθεια οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμη τίποτε να προσφέρουν, ούτε πλούτο, ούτε προστασία, ούτε γνώση, ίσως μόνο σεβασμό. Αυτό ήταν κάτι που το Order το ήξερε καλά.
Λίγες ώρες αργότερα ο Άρχοντας Gabriel μοιράζονταν λίγο από τον πολύ χρόνο του με την νεαρή human στην μοναδική βεράντα του Οίκου. Ήταν προβληματισμένος όμως αυτή ήταν από τις λίγες φορές αιτία δεν ήταν η συμμαχία αλλά κάτι άλλο. Κάτι που αφορούσε τα ξωτικά και τους ίδιους τους Seldarine.
-Είναι αλήθεια, άρχοντα, ότι πρόκειται για όραμα, αλλά δεν καταλαβαίνω τι σκοπεύετε να κάνετε για αυτό και κυρίως πως μπορώ να σας βοηθήσω και πως αυτό συνδέεται με τη συμμαχία.
Αυτά είπε η γυναίκα και στο πρόσωπό της ήταν ζωγραφισμένη η απορία. Ήταν φανερό πως αυτό το όραμα ήταν δοσμένο από τους θεούς των ξωτικών και δεν μπορούσε η ίδια να καταλάβει γιατί ο άρχοντας Gabriel, ένας ιερέας του πατέρα των ξωτικών θα της το εκμυστηρεύονταν ποτέ. Τα χρόνια που είχαν περάσει ήταν πολλά για εκείνη, αλλά για τον ξωτικοάρχοντα ήταν πολύ λίγα και, παρόλο που εκείνη τον εμπιστεύονταν ως πολύτιμο σύμβουλο και φίλο, ήταν αδύνατο εκείνος να είχε έρθει εκεί αναζητώντας συμβουλές.
Ο άρχοντας γύρισε να την κοιτάξει. Το βλέμμα του ήταν σοβαρό και σκεφτικό, όμως ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στόλισε τα χείλη του, προδίδοντας την συμπάθεια του για τις έντονες αντιδράσεις των ανθρώπων, τις γρήγορες αλλαγές στην έκφραση του προσώπου τους. Ακόμα και η συγκρατημένη paladin συνομιλήτριά του, όσο και να μετρούσε τα λόγια της, του φαινόταν σα παιδί. Άραγε ο πατέρας των ξωτικών ένιωθε την ίδια συμπάθεια ή ήταν κάτι άλλο αυτό που τον έκανε να ζητήσει την συμμετοχή μιας human σε αυτήν την αναζήτηση;
-Είναι απλό νεαρή Megua, βρίσκεσαι και εσύ μαζί μου σε αυτό το νησί. Είπε αναμένοντας ακόμη μία έκφραση απορίας, ίσως με κάποια ευγνωμοσύνη, καθώς αυτή η κουβέντα και η αθωότητα της νεαρής paladin, είχε αλαφρύνει την καρδιά του.
Η Megua ανοιγόκλεισε τα μάτια της επιβεβαιώνοντας στο απόλυτο αυτό που εκείνος περίμενε και αφού σκέφτηκε λίγο, έγνεψε καταφατικά.
-Καταλαβαίνω τώρα άρχοντα Gabriel, όμως θέλω χρόνο να ετοιμαστώ γι αυτό το ταξίδι. Πρέπει να είμαι σίγουρη ότι η πόλη θα είναι ασφαλής όσο θα λείπω και ότι δεν θα δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα στο Order.
-Φυσικά, αποκρίθηκε εκείνος και της χαμογέλασε με κάποια συγκατάβαση.

Είχαν περάσει μερικές μέρες από τότε που είχαν βρει το νησί. Δεν ήταν πολύ μεγάλο ούτε ιδιαιτέρως ενδιαφέρον. Το μόνο που ίσως μπορούσε να προξενήσει κάποια εντύπωση ήταν ότι φαινόταν να ήταν τα πρώτα πλάσματα, εκτός από τα φυτά και τα ζώα, που είχαν πατήσει το πόδι τους εκεί. Τις πρώτες μέρες είχαν επιδοθεί σε εξερευνήσεις. Όταν αυτές τελείωσαν δεν υπήρχε πια τίποτε να κάνουν. Ο άρχοντας Gabriel τις διαβεβαίωνε ότι η παρουσία του Corellon, του πατέρα των ξωτικών ήταν έντονη εκεί, μα δεν υπήρχε τίποτε εκτός από αυτήν. Η αρχόντισσα Vandroy, η αγαπημένη συμβία του άρχοντα Gabriel, είχε αρχίσει να δυσανασχετεί με την αναμονή και η σκέψη της paladin συχνά γύριζε πίσω στην αγαπημένη της πόλη, στο Order, γεμάτη ανησυχία. Στο μεταξύ ο Gabriel προσεύχονταν, μέρα νύχτα, προσεύχονταν, ήταν σίγουρος πως βρισκόταν στο σωστό μέρος, μα δεν μπορούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει… Τι έπρεπε να κάνει…
Στο μικρό camp οι δυο γυναίκες μαγείρευαν και μιλούσαν μεταξύ τους ζωηρά. Η αρχόντισσα Vandroy αγαπούσε την απλότητα και τη φύση και σα αυτό είχαν βρει με την νεαρή για τα χρόνια των ξωτικών Megua ένα κοινό στοιχείο. Ο χρόνος που είχαν περάσει μαζί τις είχε φέρει κοντά και αφού το μόνο που μπορούσαν να κάνουν πια εκεί ήταν να κουβεντιάζουν, είχαν πει μεταξύ τους πολλά. Η αποψινή συζήτηση αφορούσε την ιστορία των Seldarine, η Vandroy διηγούνταν, η Megua όλο απορία ρωτούσε και εκείνη της εξηγούσε. Έτσι τις βρήκε ο άρχοντας Gabriel και έμεινε να τις κοιτάζει μαγεμένος καθώς μέσα στην καρδιά του ένιωθε τον γρίφο που τον βασάνιζε τις τελευταίες μέρες σιγά σιγά να ξεδιαλύνεται. Τις πλησίασε χαμογελώντας γεμάτος ευγνωμοσύνη και κάθισε σε μια γωνιά για να κουβεντιάσει μαζί τους.
Καθώς η συζήτηση προχωρούσε και το ενδιαφέρον μεγάλωνε, πολλές ατέλειωτες ιστορίες ειπώθηκαν και μέσα από αυτές οι συνομιλητές έμαθαν και ταξίδεψαν μακριά. Όταν ο άρχοντας Gabriel άνοιξε τα μάτια του η φωτιά ακόμα έκαιγε στο μικρό τους camp, η Vandroy και η νεαρή human κοιμόταν ακόμη. Δεν ήξερε πόσος καιρός είχε περάσει. Ήξερε όμως τι έπρεπε να κάνει.

Comments

Oliva said…
Ήρθε η ώρα να παίξουμε και με αυτούς τους αρχαίους ήρωες!! Πολύ ωραία ιστορία!!! Σε ευχαριστούμε ;-)

Popular posts from this blog

Heroic Fantasy: Class Acts: Druid

Tales from the Post: Σκέψεις και μια αφιέρωση!

Planescape: Age of Spiders