Waldymar Sorychta, the thing that should not be.

Waldymar Sorychta

Messenger of Fear in sight

Dark deception kills the light

Hybrid children watch the sea

Pray for Father, roaming free

fearless Wretch

insanity!

He watches

lurking beneath the sea...

Great Old One

forbidden sight!

He searches...

Hunter of the Shadows is rising

imortal

in maddness you dweel

Crawling Chaos, underground

cult has summoned... twisted sound!

Out from ruins once possessed

fallen city, living death

Not dead which eternal lie

stranger aeons Death may die

drain you of your sanity

face The Thing That Should Not Be

Μια σύντομη ιστορία...

Τον 18ο αιώνα, μιλιούνια τα καράβια αφήναν τις δυτικές ακτές της Γηραιάς Ηπείρου για τον Νέο Κόσμο. Μέσα σε ένα τέτοιο καράβι ταξίδευαν ο Άντρζει και η Γιαντβίγκα Σορύχτα με την ελπίδα να βρούν μια καλλύτερη ζωή στην γη της επαγγελίας, να εκπληρώσουν το αμερικάνικο όνειρό τους. Τελικά η εκπλήρωση ήρθε με μιά ζωή νομαδική, υπό άθλιες συνθήκες, ακολουθόντας την γραμμή του σιδηροδρόμου, ίσως την μόνη τίμια δουλειά που θα μπορούσε να τους ταίσει, ενώ συνέχεια έπρεπε να υπομένουν υβριστικά σχόλεια για την σλάβικη ράτσα τους. Η περιπλάνηση τους σταμάτησε στο Ντέρι του Μέιν μαζί με την γραμμή του τρένου. Εκεί έφεραν στην ζωή ένα υγιέστατο ευτραφές αγοράκι, τον Βαλντέμαρ.

Η παιδική ηλικία του Βαλντέμαρ πέρασε γρήγορα και δύσκολα, όπως σε κάθε παιδάκι δεύτερης γενιάς μετανάστη. Στην εφηβεία του πλέον κατάλαβε ότι με ταγράμματα δεν τα πήγαινε τόσο καλά όσο με την υπέροχη πεπονοειδή μπάλα του ράγκμπι. Κατάφερε να περάσει στο πανεπιστήμιο του Μισκατόνικ όπου και υπήρξε κάπταιν της ομάδας ράγκμπι και μετέπειτα προπονητής της. Επιτέλους είχε καταφέρει να διώξει από πάνω του την ρετσινιά του αμόρφωτου σλάβου αλκοολικού μετανάστη. Τώρα τους έβλεπε όλους από το ίδιο ύψος.

Εκεί γνώρισε την Λώρα Σταρκ, φιλόδοξη διδακτορικό στην λαογραφία και γόνο πλούσιας οικογένειας αμπελοπαραγωγών της δυτικής ακτής. Ο έρωτας τους είναι σφοδρός, αβυσσαλαίος και κεραυνοβόρος. Με πολύ κόπο καταφέρνει να πείσει τους αριστοκράτες γονείς της ότι θα είναι ασφαλής η Λώρα μαζί του. Σε αυτό βοήθησε και η μόνιμη θέση του στο πανεπιστήμιο. Η Λώρα έκανε την διατριβή της πάνω στους περίεργους μύθους και θρύλους της κωμόπολης Σάλεμς Λότ. Ο Βαλντέμαρ δεν ρωτούσε πολλά γιατί δεν καταλάβαινε και πολλά. Του αρκούσε που έβλεπε την πανέμορφη Λώρα αναψοκοκκινησμένη μέσα στα βιβλία της.

Νοικιάζουν ένα κεντρικό διαμμέρισμα με σκοπό να ζήσουν και να εκπληρώσουν τα όνειρα τους μαζί. Να πάρουν ένα παραθαλάσσιο σπίτι με λευκό φράχτη, να κάνουν παιδιά, να έχουν έναν όμορφο σκύλο και μιά άμαξα με υπέροχα άλογα. Μέσα στην μαγεία και την ανεμελειά αυτών των ημερών ο Βαλντέμαρ αρχίζει να αντιλαμβάνεται περίεργες συμπεριφορές και κινήσεις γύρω του. Συνέχεια έχει την εντύπωση ότι τον παρακολουθούν περίεργες βατραχόμορφες φιγούρες με γουρλωμένα μάτια. Ο ίδιος τελικά δεν δίνει τόσο σημασία, ενώ η Λώρα σπεύδει να τον καθησυχάσει.

Ένα μουντό πρωινό, κατέβηκε για τα ημερήσια εφόδια, αφήνοντας την Λώρα μόνη στο σπίτι. Της είχε πάρει δώρο στην επέτειο τους μια υπερσύγχρονη γραφομηχανή για να δακτυλογραφήσει την διατριβή της που θα της χάριζε μιά θέση στο πανεπιστήμιο, οπότε η Λώρα είχε μείνει σπίτι να δακτυλογραφεί. Τότε μιά αλλόκοτη αλληλουχία γεγονότων, έμελλε να αλλάξει ριζικά την ζωή του για πάντα. Μια γριά ζητιάνα τον σταμάτησε έξω από τον φούρνο και, αφού τον κοίταξε σαστισμένη του φώναξε "Να προσέχεις τον Μπράουν Τζένκινς!!!" Καμπανάκια συναγερμού ήχησαν στα αυτιά του με την φωνή της γριάς. Πετάει το ψωμί στο λιθόστρωτο και αρχίζει να τρέχει προς το σπίτι. Ανεβαίνει τα σκαλιά τρία τρία, ανοίγει με βία την πόρτα και ορμάει μέσα στο μικρό διαμμέρισμα. Η Λώρα λείπει. Το σπίτι είναι ανάκατο και το παράθυρο ανοιχτό, ενώ παντού υπάρχουν πεταμένες σημειώσεις από την εργασία της απούσας κοπέλας. Πάνω στο γραφείο και στο ξύλινο δάπεδο υπάρχουν ίχνη από θαλασσινό νερό. Ο Βαλντέμαρ μην γνωρίζοντας τι άλλο να κάνει καλεί την αστυνομία. Ήταν 25 Μαίου 1784. Αυτός ήταν 27 χρονών και αυτή 24.

Έξι μήνες μετά ανασηκώνεται ο Βάλντεμαρ από την βαθυά κατάθλιψη που είχε πέσει. Η θλίψη είχε απλώσει ένα βαρύ πέπλο πάνω από την σκέψη του. Με πολύ κόπο κατάφερε να αποβάλλει το βάρος που τον κρατούσε δέσμιο του πόνου και της απελπισίας και, μαζεύοντας τα κομμάτια του τράβηξε το αδυνατισμένο του κορμί ως το αστυνομικό τμήμα. Εκεί απλά ενημερώθηκε ότι δεν υπήρξε καμμία εξέλιξη στην υπόθεση της Λώρας και ότι καλά θα ήταν να πάψει να ελπίζει. Αποφασίζει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Γυρνάει στο σπίτι και ξεκίνησε με το να βάλει σε μία τάξη το διαμμέρισμα μαζί με τις σκέψεις του. Όλα στο διαμέρισμα ήταν απείραχτα από την μέρα της εξαφάνισης. Ξεθάβει την μακρυά δερμάτινη καμπαρντίνα του και το καουμπόικο του καπέλο και καθώς στρέφει το βλέμμα του προς το τζάκι, ένα κλίκ ακούστηκε μέσα από το μυαλό του. Ήταν μιά από αυτές τις στιγμές που τα πάντα ταιριάζουν απόλυτα με την δική τους μοναδική λογική. Πάνω από το τζάκι δυό σπαθιά στολίζαν σταυρωτά την καμινάδα. Το κυριακάτικο πρωί που ο πάμφτωχος απόστρατος αξιωματικός του εμφυλίου χτυπούσε πόρτα πόρτα και πουλούσε το βιός του σαν σουβενίρ από τον εμφύλιο, ποτέ δεν κατάλαβε γιατί είχε αγοράσει αυτά τα δύο σπαθιά. Τόσο καιρό περιμέναν στωικά κραμάμενα πάνω από το τζάκι. Περίμεναν και διψούσαν για εκδίκηση. Διψούσαν για αίμα. Είχε έρθει η ώρα να ξεδιψάσουν με το αίμα αυτών που του στέρησαν την Λώρα.

Άμα ήθελε να τους βρει χρειαζόταν χώρο, ένα αρχηγείο να καταστρώσει το πλάνο του. Καθώς τακτοποιούσε τις σημειώσεις της Λώρας, το βλέμμα του έπεσε πάνω σε ένα όνομα : Μπράουν Τζένκινς! Τα γρανάζια γύρισαν μέσα του και άρχισαν να λαδώνονται από αυτή την πρωτόγνωρη αίσθηση ότι η ζωή του Βαλντέμαρ άρχιζε να ξανα αποκτά νόημα. Διάβασε όλη την λαογραφία για τον περίεργο σατανικό ανθρωπόμορφο ποντικό και τα κλίκ μέσα στο μυαλό του ερχόντουσαν απανωτά, το ένα μετά το άλλο. Μάζεψε όλη την διατριβή της Λώρας, ζώστηκε τα σπαθιά και τα κρύβει κάτω από την καμπαρντίνα του, ενώ ο ίδιος κρύβεται με το καπέλο. Άλλωστε, έτσι ράκος όπως ήταν από την θλίψη, λίγοι άνθρωποι θα τον αναγνώριζαν. Ήταν έτοιμος να επισκευτεί την βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Μισκατόνικ.

Στην βιβλιοθήκη, όσοι συνάδελφοι του τον γνώρισαν απόρησαν! Κάποιοι τον χαιρέτησαν, κάποιοι τον συλλυπήθηκαν μα απόκριση καμμία από τον Βαλντέμαρ. Τα βιβλία για το κοινό, στο εξωτερικό κομμάτι της βιβλιοθήκης δεν τον βοήθησαν και τόσο. Για την ακρίβεια δεν τον βοήθησαν καθόλου. Έπρεπε να διεισδήσει στα ενδότερα της βιβλιοθήκης όπου, δυστυχώς, πρόσβαση είχαν μόνο οι καθηγητές και κάποιοι διδακτορικοί φοιτητές. Επιχείρησε να εκμεταλλευτή την ιδιότητα του προπονητή μα οι κανόνες ήταν πολύ αυστηρή. Αποφάσισε να επιστρέψει το βράδυ εκμεταλλευόμενος τις σκιές και το περιβάλλον που τόσο καλά γνώριζε.

Απέκτησε, τελικά, την πρόσβαση που επιθυμούσε σε πολύτιμα έγγραφα μα, αυτά που βρήκε, τον μπέρδεψαν ακόμα περισσότερο. Παράλληλα του κέντριζε την περιέργεια ένα αρχαίο και πολύ καλά ασφαλισμένο βιβλίο στο κέντρο της αίθουσας, μέσα σε μιά γυάλινη βιτρίνα, με τριπλό άθραυστο τζάμι. Κοιτόυσε αποσβωλομένος το παλλόμενο από ενέργεια βιβλίο όταν κάποιος από πίσω του μίλησε και του είπε "Το Νεκρονόμικον του Αμπντουλαχ Αλ Χαζρεντ, πολλοί πέθαναν για να φτάσει αυτό το βιβλίο εδώ και ακόμα πιό πολλοί θα σκότωναν για να το αποκτήσουν". Αστραπιαία ο Βαλντέμαρ, με μία χορευτική κίνηση, κρύφτηκε και έπειτα, συνεχίζοντας την θανατηφόρα χορογραφία του, άνοιξε την καμπαρντίνα του και βρέθηκε πίσω από το υποψήφιο θύμα του, με τα σπαθιά του να σχηματίζουν ένα Χ μπροστά στην καρωτίδα του άγνωστου ομιλητή.

Τελικά, κατάλαβε ότι βρισκόταν πίσω από έναν φουκαρά ξενύχτη φοιτητή, ο οποίος τώρα σπαρταρούσε σαν ψάρι από τον τρόμο. "Ηρέμησε" τον άκουσε ο Βαλντέμαρ να λέει. "Με λένε Τζών ΜακΦιρς και ήμουν φίλος της Λώρας. Ξέρω τι ψάχνεις και θέλω να σε βοηθήσω." Με τα πολλά, ο Τζών έκανε την διπλωματική του πάνω στην μυθολογία Κθούλου και εξήγησε συνοπτικά στον Βαλντέμαρ σε τι είχε μπλέξει η Λώρα, με σκοπό να τον τρομάξει, να τον αποτρέψει και ως αποτέλεσμα να σώσει την ζωή του. Ο Βάλντεμαρ όμως, με κάθε φράση που άκουγε, με κάθε απειλή που του παρουσίαζε ο Τζών ένιωθε, αντί για τρόμο, αυτή τη σκοτεινή φλόγα να φουντώνει μέσα του!

Ξεκίνησε μιά αδιάκοπη αναζήτηση. Έψαχνε νυχθημερόν τα στοιχεία που συνέλλεκτε ο Τζών. Ώσπου, μοιραία, η αναζήτηση του, τον πέρασε από το Ντάνγουιτς και τον έφερε στο θρυλικό λιμάνι του Ίνσμουθ, διάσημο για τον εκφυλισμό των κατοίκων του. Εκεί, με το που έφτασε ο Βαλντέμαρ, δήλωσε ανοιχτά τις προθέσεις του. Άλλωστε ήταν άνθρωπος της δράσης και όχι του λόγου. Κάποια περίεργα, ανθρωπόμορφα υβρίδια, εμφανίστηκαν μπροστά του. Τους αναγνώρισε αμέσως. Βατραχόμορφοι, με γουρλωμένα μάτι, υμένες στα δάχτυλα των χεριών, ατροφικά βράγχεια στον λαιμό.Τελικά δεν ήταν ιδέα του ότι κάποιος παρακολουθούσε την Λώρα. Ήταν, όμως, πολύ αργά για την έλευση της επιβεβαίωσης. Για πρώτη φορά μετά από έξι μήνες αναζήτησης μηδίασε...

 Ήταν 25 Μαίου 1785. Αυτός ήταν 28 χρονών. Αυτή ήταν σίγουρα νεκρή. Το τελευταίο τραγούδι ανήκε στα δίδυμα σπαθιά του. Η καμπαρντίνα του έπεσε στο πάτωμα. Και τότε ...