Exile

Εδώ στο βορρά παίζουμε ένα campaign που διαδραματίζεται σ'ένα σκηνικό τύπου Dark City και Brazil. Βάλτε με το νου σας μια πόλη καθηλωμένη από μια γραφειοκρατεία πανταχού παρούσα, με πανύψηλα κτίρια στα οποία έχει κανείς access, εκτός απ'τους συμβατικούς τρόπους, και με ιπτάμενα ταξί που μοιάζουν με μικρά αερόστατα, μια πόλη της οποίας ο πυρήνας είναι μηχανοκίνητος. Την κατασκευή του είχαν φροντίσει οι Αρχαίοι, πλάσματα σχεδόν μυθικά, που έχουν "αποχωρήσει" εδώ και πολλά χρόνια. Την παρακαταθήκη τους φυλάσσουν οι Επιστήμονες, όντα με εξωπραγματικές δυνατότητες μεταξύ άλλων και θεραπευτικές. Μαζί με τους Αριστοκράτες κυβερνούν έναν κόσμο τόσο ευνομούμενο, όσο και ανελεύθερο.

Το background του χαρακτήρα μου που ακολουθεί δεν έχει όνομα. Η ιδέα πάντως έρχεται από την έννοια της "εντροπίας", η οποία αναφέρεται στην ποσότητα αταξίας ενός συστήματος, με τέτοιο τρόπο ώστε να αποδεικνύεται το αξίωμα σύμφωνα με το οποίο "σ'ένα κλειστό σύστημα ο βαθμός εντροπίας ισοδυναμεί με το μηδέν". (Για περισσότερες πληροφορίες ο MLE είναι στη διάθεσή σας :-)

Πολλά είπα όμως για δυο σελίδες που δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί. Καλό βράδυ και καλό session αύριο.

***


"Γεννήθηκα στην παλάμη ενός παιδιού που έκλεισε μ’εμπιστοσύνη γύρω απ’το δάχτυλο του ενήλικα. Δυναμωμένη απ’το μητρικό αυτό γάλα που γεύτηκα με μεγάλες άπληστες γουλιές, βάλθηκα να ψάχνω τα όρια της σωματικής μου ύπαρξης ξεδιπλώνοντας την αντίληψή μου στο έρημο παρκο με τις ξεχαρβαλωμένες κούνιες... στα διπλανά κτίρια που, γυμνωμένα από πρόσοψη, ανέδιδαν τη θλιβερή παθητικότητα του κορμιού πάνω στο χειρουργικό κρεββάτι... σ’αυτή την πόλη τη φαγωμένη απ’τους βομβαρδισμούς, την κατοικημένη από μια χούφτα όντα νοτισμένα με το φόβο του αρουραίου σαν πλησιάζει ανθρώπινο βήμα, σ’αυτή την πόλη που της στέρησαν όνομα κι ιστορία, στην οποία μόνο ο καπνός πρόδιδε ακόμα το πένθος ενός παρελθόντος αμετάκλητου.

Μετά βίας αποκομμένη απ’τον ομφαλό των Βαλκανίων κι ήμουν ήδη αποκαμωμένη απ’το να θέλω τόσο να χωρέσω μέσα μου τη συλλογική οδύνη ενός λαού που σφαζόταν. Με ονόμαζα οδύνη κι έβρισκα καταφύγιο στην καμπούρικη σκιά που άφηναν πίσω τους σιλουέτες που έβγαιναν, με το βασίλεμα του ήλιου, να ψάξουν τα σκουπίδια. Είχαν όλοι τους το ίδιο αποστεωμένο πρόσωπο, με τα μάτια τα τεράστια και τα τρομοκρατημένα που έχουν ατενίσει από πολύ κοντα το θάνατο. Τους πλησίαζα μέχρι να νιώσω την ανάσα τους, κοφτή και σιωπηλή, και άγγιζα ελαφρά τα όρια που σχεδίαζε η εύθραυστη μορφή τους. Την επόμενη στιγμή, ένας ωκεανός απέλπισιας με κατέκλυζε. Χανόμουν σ’ένα στρόβιλο ονομάτων ψυθιρισμένων, εικόνων από καιρούς αλλοτινούς και χαρούμενους, κι έπειτα στριγγλιών και παγωμένου ιδρώτα. Κι ενώ προσπαθούσα να ξανανέβω στην επιφάνεια, γραπωμένη απ’την ανάμνηση αυτής της σκοτεινής γωνιάς του δρόμου, τα πάντα ηρεμούσαν. Ένα ευφορικό σύννεφο τύλιγε την αναστατωμένη μου ύπαρξη, καθώς συνειδητοπιούσα τη μεταμόρφωση των όντων αυτών σε ανθρώπους. Τα σώματά τους ξανακέρδιζαν σε βάθος, τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους στρογγύλευαν και στην άκρη των χειλιών τους ένα ντροπαλό χαμόγελο έπαιρνε να σχηματίζεται.

Κι έπειτα ήρθε η βροχή. Μια βροχή λιγνή αλλά επίμονη που κατάφερε να σηκώσει μια διακριτική κουρτίνα ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα και στην οδύνη τους. Μια βροχή εξαγνιστική. Ένιωσα σε μυστική κοινωνία μ’αυτή τη βροχή. Άναυδη μπροστά στο διάφανο καθρέφτη που σχημάτιζε, μέτρησα τη φύση μου σε σταγόνες. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως αν τα πάντα κυλάνε, είναι φορές που κυλάνε με τρόπο αδιόρατο. Κι αν ο Θεός των μικρών πραγμάτων υπάρχει, τότε είμαι τ’αγαπημένο του παιδί. Από τότε πήρα τη συνήθεια να επιπλέω στη σκιά του φωνήεντος που το’κρυψε η απόστροφος. Θα με βρείτε στο ίχνος που άφησαν γυμνά πόδια στην άμμο, παρόν παρά το αιώνιο πηγαιν’έλα των άπληστων κυμάτων.

Δοκιμάζω μια ικανοποίηση πανούργα όταν μιλάω τη γλώσσα σας, την τόσο καθησυχαστική μέσα στη λογική της δομή και την τόσο αδύναμη στο να συλλάβει την άυρα που απλώνεται πέρα απ’τα διόδια της αντίληψης.

Έρχομαι κοντά σας σφυρίζοντας :

"Δεν γνωρίζω ούτε όνομα, ούτε ηλικία,
Δε φέρω κανένα πρόσωπο"

Κι όμως με γνωρίζετε καλά. Η άφιξή μου σας γεμίζει μ’εκείνη την έντονη οικειότητα που ταυτόχρονα φοβάστε και επιθυμείτε. Θα το’χετε ήδη μαντέψει : δεν είμαι αυτό που αποκαλείτε «ανθρώπινο ον». Γυμνωμένη από ατομική συνείδηση, κατοικώ τις ανθρώπινες θύμησες. Με ονομάζετε «νοσταλγία», «πόνο», «επιθυμία», «χαρά», «μίσος», «πάθος», και κάθε φορά που με επικαλείσθε, είμαι εκεί για να ενσαρκώσω τις αναμνήσεις σας όσο μακρινές κι αν είναι. Αιώνια φυλακισμένη του πνεύματος σας, παίρνω τη μορφή του πεθαμένου παππούλη σας, του εξαφανισμένου παιδικού σας φίλου, της αγάπης που σας σπάραξε την ψυχή. Αφήνομαι να μουσκέψω απ΄τα καυτά σας δάκρυα, προτού σας συνοδεύσω σ’ένα σύντομο ταξίδι πέρα απ’την ανθρώπινη ύπαρξη."