Ravenloft: Domain of Magreb






Πως μπορεί κάποιος να διηγηθεί μια ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ; Πως μπορείς να μιλήσεις για την ιστορία σου όταν αυτή πρέπει να είναι κρυμμένη. Το μόνο που υπάρχει είναι ο πόνος και το σκοτάδι τυλιγμένα με αγκάθια χαράς. Οι πρόγονοι μου έλεγαν: δεν μιλάς για το κακό, δεν βλέπεις το κακό, δεν ακούς το κακό. Με αυτό τον τρόπο έδιωχναν μακριά το κακό ή τουλάχιστον αυτό πίστευαν...

Μια φορά και ένα καιρό σε μια μακρινή χώρα με το όνομα Μάγκρεπ υπήρχε μια υπέροχη κοιλάδα. Μια κοιλάδα πολύ όμορφη για να μείνει αληθινή και πολύ εύθραυστη για να μείνει απροστάτευτη. Μια κοιλάδα αγκαλιασμένη από οροσειρές σαν την αγκαλιά του εραστή ο οποίος καρτερικά περιμένει το χάδι της αγαπημένης του. Κοιλάδα των Λιμνών, αυτό ήταν το όνομα της. Σε ολόκληρη την περιοχή ζούσαν 2 φυλές, η φυλή της λίμνης και η φυλή των βουνών. Έτσι έλεγαν οι πρόγονοι μου...έτσι τα έμαθα και εγώ...

Οι φήμες έλεγαν ότι η φυλή των βουνών ήταν μια βαρβαρική φυλή πολεμιστών στους οποίους η αρετή του πολέμου ξεπερνούσε οποιαδήποτε άλλη αρετή. Η φυλή των λιμνών μπορεί να ήταν κυνηγοί αλλά η ομορφιά ήταν το αγαπημένο τους παιχνίδι, μια μαριονέτα της οποία τα σχοινιά έχουν πλέον χαλαρώσει. Η μητέρα μου ήταν η κόρη του αρχηγού της φυλής και το όνομα αυτής, Αλεριόσσα. Ήταν όμορφη και συχνά κοιτούσε το λείο πρόσωπο της στην επιφάνεια των λιμνών. Τόσο όμορφη σαν τον ήλιο μα τόσο αδαής σαν το φεγγάρι που πιστεύει ότι μια μέρα θα γίνει τόσο φωτεινό σαν τον ήλιο...

Το όνομα του πατέρα μου είναι Βάνταλ και ήταν ο γιος του αρχηγού της φυλής. Δεινός πολεμιστής αλλά με αδύναμη καρδιά, τόσο αδύναμη όσο να ερωτευτεί την μητέρα μου. Η φυλή των βουνών δεν κατέβαιναν ποτέ στις λίμνες γιατί οι λίμνες τους φόβιζαν και τα βουνά τους πρόσφεραν σιγουριά. Ο έρωτας δεν είναι μόνο τυφλός, μετατρέπεται, παραμορφώνεται και γίνεται ανελέητος και αδυσώπητος. Έχοντας τα φτερά του έρωτα το απαγορευμένο ζευγάρι συνέχισε την περιπέτεια τους ανάμεσα στα ήθη και στα έθιμα. Τα μυστικά δεν κρύβονται για πάντα και η ζωή στην κοιλάδα άλλαξε για πάντα. Το παιδί στα σπλάχνα της ζητούσε να δει το φως της ημέρας, ζητούσε μια θέση σε αυτό το κόσμο. Η Αλεριόσσα φυλακίστηκε μέχρι να γεννήσει, μέχρι ο μπάσταρδος καρπός βγει στην επιφάνεια μόνο για στιγμή και ύστερα να σταλεί στην λήθη. Η Αλεριόσσα δεν άντεξε και δολοφόνησε τους γονείς της και δραπέτευσε στο άλσος, στο μικρό κρησφύγετο του απαγορευμένου τους έρωτα.

Η τύχη του Βάνταλ ήταν πιο γρήγορη. Η φυλή των βουνών αποφάσισε να τον σκοτώσει. Ο Βάνταλ με την πολεμική του αρετή και με την δύναμη του απαγορευμένου έρωτα σκότωσε αρκετούς πολεμιστές αλλά μέσα την μέθη της μάχης αποκεφάλισε τον πατέρα του και τράπηκε σε φυγή στο άλσος. Οι σκιές είχαν αρχίσει να τυλίγουν την κοιλάδα. Τα κακό θέριζε ότι είχε σπείρει. Έτσι έλεγαν οι πρόγονοι μου...έτσι τα έμαθα και εγώ...
Οι 2 φυλές συναντήθηκαν έξω από το άλσος και η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Η Αλεριόσσα γέννησε ένα γιο.

Τότε σταμάτησα να πιστεύω ότι έλεγαν οι πρόγονοι μου...

Το όνομα μου είναι Άνταμ και έτσι θα με αποκαλούν πλέον οι ιστορίες και έτσι θα το μάθουν οι επόμενοι...

Ένοιωθα να πνίγομαι αλλά η πρώτη μου ανάσα δεν άργησε να έρθει, είχα πλέον μια θέση στο κόσμο αλλά δεν κράτησε πολύ. Τα βρωμερά χέρια του πατέρα μου με βούτηξαν στην μικρή λίμνη του άλσους. Ήμουν η πηγή του πολέμου ή μήπως η πηγή του κακού; Αυτό νόμιζαν και εγώ δεν ήθελα να τους απογοητεύσω...

Ακούω την επίκληση της μητέρας μου για να με προστατεύσει. Τα πνεύματα των λιμνών με γεμίζουν με δύναμη. Είμαι μωρό; είμαι μεγάλος; σκέφτομαι άρα υπάρχω; Ή μήπως δεν υπήρξα ποτέ;

Το αίμα πότισε τις λίμνες και οι ομίχλες σκέπασε τα πτώματα. Είμαι μόνος αλλά ζωντανός ή κάνω λάθος. Υπάρχει κάτι απροσδιόριστο στην ομίχλη, σαν το γλυκό που δεν θα φάω ποτέ σαν παιδί, σαν την αγκαλιά που δεν ένοιωσα ποτέ, σαν το φως που στερήθηκα, σαν τις μαριονέτες οι οποίες δεν κουνήθηκαν από τα μικρά μου χεράκια…

No… This is my playground… Rise up sinners of my lost childhood… Rise and suffer for me… I’m not alone anymore…

Adam

Comments

Ελπίζω να του έδωσα μια μικρή παρηγοριά τουλάχιστον, μιας που αυτός μου έδωσε αυτό που ποθούσα περισσότερο... Τελικά είναι απλά ένα πληγωμένο παιδί, σαν και εμένα, ίσως για αυτό να ταιριάξαμε!

Θα φροντίσω να μην τον απογοητεύσω, και σίγουρα θα βρω έναν τρόπο να γυρίσω πίσω σε αυτόν... Άλλωστε οι καταραμένοι χαρακτήρες είναι πάντα οι αγαπημένοι μου...

Και να φανταστείς πως έλεγα ότι δεν θα ξαναπαίξω βάρδο, γιατί έλεγα πως είχα κλείσει με την Φαίη, αλλά είδες τελικά; Κάτι τρέχει με μένα και τους βάρδους!

Σύντομα θα δεις και την δικιά μου μεριά της ιστορίας. Promise!!!
... said…
Κοίτα τώρα τί με βάζεις να κάνω:

"...Ελπίζω να του έδωσα μια μικρή παρηγοριά τουλάχιστον..."

"...μιας που αυτός μου έδωσε αυτό που ποθούσα περισσότερο..."

"...Θα φροντίσω να μην τον απογοητεύσω..."


Ε, πόσο πια να κρατηθώ ο χριστιανός!!!
Oliva said…
Χαίρομαι Δώρα που σου άρεσε η ιστορία του Άνταμ αν και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Οι ιστορίες σας περιπλέκονται με τόση χάρη που δεν φαντάζεσαι…

Επίσης χαίρομαι επειδή κινήθηκαν τα νήματα του Blog για ακόμη μια φορά και φυσικά ο Μαρσάλα δεν κρατήθηκε…

Ελπίζω φίλε μου όλα να βαίνουν καλώς με την εγκυμοσύνη. Πότε με το καλό θα κάνουμε το πάρτυ;;;
Αγαπημένε Marsala,

να με συγχωρείς αλλά έχουμε και αγαπησιάρηδες χαρακτήρες, που αν ερωτευτούν τα δίνουν όλα! Όσο για το αν μπορείς να κρατηθείς ή όχι, ελπίζω όχι, μιας που λίαν συντόμως θα ανεβάσω την ιστορία της Neda και του Adam, οπότε περιμένω και σχόλια!

Τώρα στα σημαντικά! Πότε όντως θα κάνουμε το πάρτυ;;;;
Φιλάκια στην γυναίκα σου και με έναν πόνο!!!
sheeriyana said…
Παντώς στην φωτογραφία είναι πιο ωραίος...τον αδίκησε η περιγραφή κ κυρίως εκέινο το μαλλί πια...με το κόντο επάνω κ μακρύ το υπόλοιπο...τι φαντασία!!!
Κοίτα, η φαντασία του αδερφού σου επηρεάζεται πολύ από τα anime που βλέπει! Εγώ τον καταλαβαίνω, και να σου πω και την αλήθεια, αυτό το κουλό μαλλί που μας είχε περιγράψει εμένα μου άρεσε, είναι έξω από τα συμβατικά και συνηθισμένα!!!

Popular posts from this blog

Heroic Fantasy: Class Acts: Druid

Tales from the Post: Σκέψεις και μια αφιέρωση!

Planescape: Age of Spiders