Saga of Sun: Part 4

--------------------

 Υπάρχουν μέρη το οποία δεν έχουν χώρο και χρόνο. Υπάρχουν μέρη τα οποία δεν θα ήθελε κανείς να βρεθεί σε αυτά. Ο Φέανορ το ήξερε καλά. Από μικρό παιδί προσεύχονταν στους θεούς και τα περίεργα όνειρα ήταν η απάντηση που έπαιρνε. Στο Σαν τον θεωρούσαν ένα ιδιαίτερο παιδί και πολλές φορές γίνονταν το επίκεντρο συζητήσεων ή ακόμα χειρότερα το επίκεντρο φασαριών. Η αδελφή του όμως ήταν αυτή που τον προστάτευε. Κανείς σχεδόν δεν τολμούσε να μιλήσει για τον αδελφό της πόσο μάλλον να τον ενοχλήσει. Οι φίλοι του και η μελλοντική ομάδα του στην συνέχεια τον αγκάλιασαν και τον προστάτευαν. Περνούσαν τόσο ανέμελα εκείνα τα χρόνια και περίφημες εξορμήσεις στο κοντινό άλσος έχουν χαραχτεί στην μνήμη όλων. Μπορεί η δύναμη της Τάλιαν να έλυνε πολλά από τα προβλήματα τους αλλά η δυνατή πίστη του Φέανορ ήταν σαν την καθοδήγηση.

 “Πίστη. Έχε πίστη.” είπε ο Φέανορ στον εαυτό του. Γύρω του φωτιά και σκιές, καπνός και ουρλιαχτά. Τα ρούχα του είχαν σχεδόν καεί και εγκαύματα είχαν κάνει την εμφάνιση τους πάνω στο σώμα του. Το θέμα δεν ήταν ο πόνος όσο η δυσκολία στο περπάτημα. Ήξερε που φυλάγεται η ψυχή της Τάλιαν και το μόνο που έπρεπε ήταν να φτάσει στο μέρος εκείνο. Συνέχισε να περπατά μέσα στις φλόγες οι οποίες έγλειφαν καρτερικά το κορμί του και το στενό μονοπάτι. Γύρω του ξεδιπλώνονταν το πύρινο τοπίο σαν μια πελώρια σπηλιά η οποία αντί για τείχος είχε μια ακατάπαυστη στρώση από φλόγες. Δεν ξέρει πόσο καιρό έχει που ταξιδεύει σε τούτο το μέρος αλλά ξέρει πολύ καλά ότι κατοικούν πλάσματα παραμορφωμένα από την φωτιά και με την ικανότητα να διαβάζουν το μυαλό όλων των πλασμάτων. “Δεν θα την βρεις ποτέ ανθρωπάκι” ήταν κάποια από τις φράσεις που άκουγε συχνά ο Φέανορ. “Η ψυχή της ανήκει σε εμάς”. Οι φωνές δεν τον ενοχλούσαν γιατί από μικρός ήξερε την λέξη αμαρτία και την είχε αντιμετωπίσει αποτελεσματικά όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που πραγματικά τον ενοχλούσε ήταν όταν καμιά φορά κοιτούσε έξω από τις άκρες του δρόμου έβλεπε χιλιάδες ανθρώπινα κορμιά να προσπαθούν να αναρριχηθούν στο μέρος που βρίσκονταν ο ίδιος. Μέσα στο παραμιλητό τους αυτά παρακαλούσαν τον Φέανορ να τα βοηθήσει να ανέβουν στον δρόμο, παρακαλούσαν να τα σώσει.

 Αυτό ήταν το μαρτύριο του Φέανορ και το φορτίο ήταν πολύ βαρύ για την συνείδηση του. “Γιατί να συμβαίνει αυτό;” αναρωτήθηκε. Ήξερε ο ίδιος πολύ καλά ότι ο θεός του θανάτου έκρινε τις ψυχές όλων των πλασμάτων αλλά τόσο πολλοί είχαν διαπράξεις τέτοιες αμαρτίες ώστε να βρίσκονται σε αυτή την κόλαση. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Όταν ήταν μικρός κόντεψε ο ίδιος να πεθάνει και η Τάλιαν ήταν αυτή που τον έσωσε και το έφερε πίσω στο χωριό. Ο ίδιος όταν συνήλθε από το κώμα ανακάλυψε κάτι περίεργο. Συνήθως οι ιερείς αυτού του κόσμου προσεύχονται σε έναν Άφθαρτο για να ζητήσουν την χάρη του αλλά ο Φέανορ μπορούσε να προσεύχεται σε όλους χωρίς να προκαλεί την οργή κανενός. Ήταν πολύ παράξενο και είχε αποφασίσει να το κρύψει από τους υπόλοιπους. Σε όλη την διάρκεια της δύσκολης αναζήτησης του είχε προσευχηθεί στο Άζραελ αλλά δεν μπορούσε να λάβει κανένα σημάδι.
 
 Η συχνή προσευχή δεν ήταν το μοναδικό του στήριγμα. Η σκέψη της μόνο. Η αδελφή του υποφέρει και μόνο αυτός μπορούσε να την σώσει .Έσφιξε τα πρησμένα και ξεραμένα χείλια του και προχώρησε στο πύρινο μονοπάτι. Αυτό το μαρτύριο του Φέανορ, αυτή η τιτάνια προσπάθεια δεν μπορούσε απλά να περάσει απαρατήρητη από όλα τα πλάσματα του Σμαραγδιού. Μέσα στο παλάτι του Λόρδου Όλιβα κυριαρχούσε ησυχία. Οι ψηλοί κατάλευκοι τοίχοι δεν είχαν τίποτα το περιττό απλά θυρεούς σπουδαίων ιπποτών. Ο ίδιος ήταν ανήσυχος και διέσχισε την αίθουσα του θρόνου προς το μπαλκόνι. Ήταν ένα από τα αγαπημένα του μέρη γιατί από εκεί μπορούσε να δει όλο τον Σμαραγδένιο κόσμο. Βυθισμένος στις σκέψεις τους δεν κατάλαβε την παρουσία ενός άλλου Άφθαρτου. Ένιωσε το απαλό άγγιγμα την αδελφής του στον ώμο του. Του ήταν τόσο οικείο και ήταν το άγγιγμα που του έδινε κουράγιο. “Σε όλη την πλάση αδελφέ μου αγάπη σαν αυτή κανείς δεν μπόρεσε να νιώσει” είπε χαμηλόφωνα η Μαργκό. “Δεν ξέρω αν είναι ο εκλεκτός” πρόσθεσε ο Λόρδος Όλιβα και χαμήλωσε το βλέμμα του σκεφτικός. “Κανείς δεν ξέρει εκτός από εσένα αλλά όποια και αν είναι η απόφαση σου εγώ θα σε βοηθήσω” και τον αγκάλιασε στοργικά. Μετά έπιασε ο ένας το χέρι του άλλου και γύρισαν προς το δημιούργημα τους. Ξαφνικά μέσα από τα μάτια τους ένα πράσινο φως άρχισε να φέγγει. Η αποκάλυψη δεν ήταν μακριά.

 Το τίμημα της γνώσης πολλές φορές είναι αβάσταχτο για τον ανθρώπινο νου και ο Φέανορ το έμαθε πρώτος. Εικόνες εμφανίστηκαν στο μυαλό του. Εικόνες που γυρνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα: πόλεμος, σκιές που ευθυγραμμίζονται, πάλι πόλεμος, τον εαυτό του σε ένα περίεργο μέρος, πόλεμος, φωτιά, ένα σμαράγδι γίνεται κομμάτια, ψυχές δεμένες σε ένα τοίχο, το πρόσωπο ενός μάγου-βασιλιά, ένας άνθρωπος με μικρά κέρατα, μια κυρία με πίστη μεγάλη, μια νεαρή κοπέλα με αγάπη ίση με την δικιά του, ένας χαμένος εραστής ο οποίος έχασε πρώτα τον εαυτό του, η Τάλιαν ξαπλωμένη στα χέρια του και στο τέλος ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο. Η αποκάλυψη του είχε φανερωθεί. Δακρυσμένος σήκωσε το κεφάλι του προς τον ουρανό, τα δάκρυα έγιναν αίμα και το αίμα έγινε φως. Το φως άρχισε να γεμίζει την αίθουσα και οι φωτιές υποχώρησαν. Το φως άγγιξε τα σώματα αυτών που βρίσκονταν αριστερά και δεξιά του δρόμου. Σταμάτησαν να κινούνται, χαμογέλασαν και έκλεισαν τα μάτια. Μπροστά του διαγράφτηκε ένα σώμα, το σώμα της αδελφής του. Την άγγιξε σαν να μην το πιστεύει. Σκούπισε το πρόσωπο της από το χώμα και την σήκωσε στην αγκαλιά του. “Όλα θα πάνε καλά Τάλιαν, εγώ είμαι εδώ για εσένα και για όλα τα πλάσματα του κόσμου μας.”