Η Μυστική Συμφωνία Μέρος Πρώτο

  Σε κάποια από τις περιπλανήσεις μου, συνάντησα μια φυλή ανθρώπων που, πιο περίεργη δεν είχα ξαναδεί. Ζούσαν νοτιοανατολικά, πέρα από τις στέπες των Καβαλάριδων, κρυμμένοι μέσα στους βάλτους. Εγώ πορευόμουν μοναχός μου με το λαούτο μου να δώ τα θαύματα της Ανατολής, να έχω τραγούδια να τραγουδώ στους Βασιλιάδες του Νέου Κόσμου.

 Άφησα τον πολιτισμό πίσω μου και περπατούσα μέρες, βδομάδες!!! Είχα εξαθλιωθεί... εκληπαρούσα για λίγο ζέστη και για ένα ποτήρι Dwarven Ale, μα πανδοχείο δεν υπήρχε πουθενά. Οπότε αποφάσισα να χωθώ στους βάλτους, μπας και βρω κανένα χωριό Σαυρανθρώπων να πω και καμμιά κουβέντα.

 Και τότε εμφανίστηκε μπροστά μου ένας ναός... Δεν ήταν τίποτα το εντυπωσιακό σαν κατασκευή, μα με γέμιζε με δέος. Λαξευμένο στην πέτρα, κάτι που στην αρχή έμοιαζε με γιγάντιο κράκεν, ένα τεράστιο κεφάλι μηχανής με χιλιάδες πόδια να λειτουργούν ως κολώνες και να τον στηρίζουν. Γύρω από αυτόν τον ογκόλιθο δεκάδες μικρές καλύβες, απλές, λιτές και φιλόξενες. Και ολόγυρα να περπατούν αυτοί οι περίεργοι άνθρωποι μακάριοι στην ρουτίνα της καθημερινότητάς τους. Όλα μου έδωσαν την εντύπωση οτι κινούνταν υπερβολικά οργανωμένα, με κάθε κόκκο που έπεφτε στην κλεψύδρα, με κάθε ταλάντωση του εκρεμμούς έβλεπα όλους τους κατοίκους να προχωράνε, να εργάζοντε, να συζητούν!

 Σταμάτησα έναν κάτοικο να τον ρωτήσω πόυ είναι το τοπικό πανδοχείο και με εξαιρετική ευγένια με κοίταξε σαν να κοιτάει ένα ανόητο παιδάκι, αφελές λόγω της νιότης του και μου απάντησε "Μα ποτέ δεν χρειαστήκαμε πανδοχείο, ο Πατέρας μας δεν το θεώρησε απαραίτητο. Άμα χρειάζεσαι μέρος να ξεκουραστείς τότε θα σε φιλοξενήσω εγώ" Δέχτηκα, όπως ήμουν απεγνωσμένος, και κατευθείαν έπεσα για ύπνο, πίνοντας μόνο νερό και τρώγοντας ένα μείγμα φυτών με λάδι το οποίο ήταν πολύ νόστιμο. Ο οικοδεσπότης μου δεν έφαγε μαζί μου, απλά αρκέστηκε να με κοιτάει καλοσυνάτα. Όταν τον ρώτησα άμα θα φάει μου απάντησε " Η συντήρηση μου έλαβε μέρος το πρωί,  άυριο πάλι " 

  Κοιμόμουνα βαρυά. Ο ύπνος μου τερματίστηκε απότομα από την φασαρία που ξέσπασε στο χωριό. Τέρατα από τον βάλτο είχαν ξεχυθεί να λεηλατήσουν το μέρος. Άρπαξα τα σπαθιά μου και όρμηξα στην μάχη. Δεν χρειάστηκε να δράσω, όμως. Αυτοί οι περίεργοι, οι εκπληκτικοί άνθρωποι με ηρεμία και με εξαιρετική επίδειξη ισχύος, διώξαν τα τέρατα πίσω στις υγρές κατοικίες τους. Έμεινα άφωνος, και τότε παρατήρησα ότι σε όλη την φυλή δεν υπήρχαν ούτε γυναίκες ούτε παιδιά. Με διέκοψε από την σαστιμάρα μου ο μυστηριώδης οικοδεσπότης μου για να με οδηγήσει στην καλύβα του... Μάλλον διάβασε την απορία στο πρόσωπο μου, γιατί μου είπε "Ξεκουράσου σήμερα, άυριο θα επισκεφθούμε τον ναό"

  Την άλλη μέρα ξύπνησα και είδα ότι όλο το χωριό ήταν στο πόδι τακτικό και επιμελλές να εργάζεται όπως και  εχθές. Πήρα το θάρρος να προχωρήσω μόνος μου προς τον ναό μα μετά από δέκα βήματα ήρθε στο πλευρό μου ο άνθρωπος που με κοίμησε. Περπατήσαμε ώς τον ναό, κάνοντας παράλληλα μιά βόλτα στο χωριό... Πραγματικά απολάμβανα τον τρόπο με τον οποίο ζουσαν όλοι τους... απλά, ήρεμα κι όμως τόσο δραστήρια.

  Όταν φτάσαμε μπροστά στον ναό απογοητεύτηκα. Τελικά δεν ήταν τόσο ψηλός όσο φαινόταν από μακρυά, ενώ μέσα ήταν τελείως άδειος με ανοίγματα από όλες τις πλευρές. Στο κέντρο του μόνο υπήρχε ένας πέτρινος ογκόλιθος ο οποίος έμοιαζε με βωμό, αν και, για ένα τόσο δραστήριο χωριό, έμοιαζε να έχει πάρα πολλά χρόνια να γίνει κάποιου είδους τελετουργικό επάνω του. Πάραταυτα το δεός που αισθανόμουν για το κτίριο αυξήθηκε... Ίσως να φταίει το ότι ο ναός μου δημιούργησε την αίσθηση ενός πραγματικου χώρου πίστης (ή ενός χώρου πραγματικής πίστης). Δεν είχε καμμία σχέση με τους πολυστολισμένους ναούς των πόλεων όπου λάβαιναν τόπο φανφαρόνηκες και πλούσιες τελετές για να ευχαριστούν τους αριστοκράτες, αυτούς τους ίδιους που χλευάσαν τους θεούς και λέρωσαν με αίμα και χρυσάφι το όνομά τους.

  Ο συνοδός μου συνέχιζε να είναι σιωπηλός. Κατάλαβα ότι εγώ έπρεπε να ξεκινήσω την κουβέντα. " Μου έκανε εντύπωση" είπα "που δεν υπάρχουν ταβέρνες, μαγαζιά, νοσοκομεία και νεκροταφείο στο χωριό σας. Υπάρχει κάποια πόλη εδώ κοντά που πάτε;" - " Ο Πατέρας δεν τα θεώρησε αναγκαία όλα αυτά για εμάς, επίσης θεωρούσε ότι θα προσέλκυαν πολλούς ξένους, κάτι το οποίο δεν ήθελε. Αν και δεν έχεις απόλυτο δίκιο γιατί υπάρχουν τάφοι..." - "Που;" ρώτησα "Μπροστά σου" έλαβα την απάντηση. Τότε παρατήρησα ότι ο βωμός μπροστά μου είναι μαυσωλείο. " Μα μόνο έναν τάφο έχετε;" - " Ο Πατέρας φρόντισε εμείς να μήν χρειαστούμε ποτέ τάφο" Προς στιγμήν τρόμαξα, μα διατήρησα την ψυχραιμία μου και ρώτησα " Μα ποιοί είσαστε; Ή μάλλον ΤΙ είσαστε;;;" - "Αυτόματα" μου λέει. 

...Αυτόματα..." Δεν καταλαβαίνω τίποτα..." - "Νομίζω ότι εδώ θα βρείς όλες τις απαντήσεις που χρειάζεσαι" μου αποκρίθηκε ο νέος Αυτόματος φίλος μου και μου δίνει ένα πανάρχαιο, κιτρινισμένο φάκελο με χιλιάδες χειρόγραφες σελίδες. Ο φάκελος είχε επάνω του το ίδιο όνομα με τον τύμβο. "Ημερολόγιο εργασιών και μελετών του Χερμπερτ Ροϊτ"

........Συνεχίζεται..........