Η Ατάκα Του Αθώου Έφηβου

Στην δεκαετία του 90 (θυμάσαι τοτε...;) εγώ μπήκα στην όλη pen n paper DnD φάση με τον κολλητό μου (τότε) τον Άγγελο (Cernunos για τους μυημένους) και την παρέα του. Για την ιστορία όλοι τους ζούνε πλέον Αγγλία και χαθήκαμε εδω και 5 χρόνια. Σχεδόν κάθε μέρα πηγαίναμε για καφέ στην Τζαζ ή Σνόμπ και αναλύαμε...και αναλύαμε...και αναλύαμε!

Και φυσικά δεν συζητούσαμε για πολιτικά γεγονοτα, τον ΠΑΟΚ ή άλλα τέτοια ποταπά θέμματα, αλλά για την πορεία του παιχνιδιού. Έπειτα κουβεντιάζαμε σε πιό φιλοσοφική βάση για τους κόσμους τις ράτσες και ούτω καθεξίς. Τέλος πάντων, κατά τις 12 το βράδυ πληρώναμε τον καφέ τις 5 μπύρες και ότι άλλο είχε πιεί ο καθένας από τις 3 το μεσημέρι και φεύγαμε, αφήνοντας τους σερβιτόρους να μας κοιτάνε περίεργα και τους τριγύρω θαμώνες να αναστενάζουν με ανακούφιση που φύγαν οι τρελλοί!!!

Αυτό γιατί ώρες ώρες παρασυρόμασταν και από το τραπέζι μας ακούγονταν ιαχές μάχης, έξυπνα τσιτάτα στην γλώσσα των ξωτικών, σκοτεινές ψαλμωδίες και συμβουλές όπως " πέντε εύκολοι τρόποι να δημιουργήσεις fireball ένας βάρδος " κτλ...

Ένα τέτοιο απόγευμα ο μικρός και χαζός Αθανάσιος ( aka Lord Caph-Ra και πλέον Athar ) ρωτάει τον μεγάλο DM Cernunos... " Τι είναι να ζήσουμε κι εμείς κάτι τέτοιο,ε; Μιά μέρα να χρειαστεί να πάρουμε ένα σπαθί και να τραβήξουμε ντουγρου για την μεγάλη περιπέτεια!!!" Και έλαβα την απάντηση που μου άξιζε και μου έκοψε τα φτερά...

"Όταν ξεκινάει ένας χαρακτήρας την αναζήτησή του είναι level 1... εμείς δυστυχώς θα πεθάνουμε level 0 ..."

Υ.Γ. Το έγραψα αυτό το κειμενάκι γιατί το θεωρούσα αστείο, εξ ου και η ετικέτα, αλλά τώρα που το ξαναδιαβάζω μονο νοσταλγεία και αναστεναγμούς μου προκάλεσε...πιστεύω οι γεννημένοι πριν το 80 θα με καταλάβουν!