Memorias de Tonor Bottomhill: Μέρα 7η (Hex C7)

Μέρα 7η (Hex C7)

Το πρωινό ξύπνημα μέσα στον βάλτο ήταν δύσκολο! Το σώμα πονάει από τα τραύματα, το αριστερό μου χέρι μουδιασμενο από την διάλυση της ασπίδας και αυτή η αποπνικτική ατμόσφαιρα δεν λέει να διαλυθεί...

Μαζεύω γρήγορα και ξεκινάω όπου φύγει φύγει! Σε λίγες ώρες ο βάλτος, επιτέλους, υποχωρεί και τα μονοπάτια αρχίζουν μια φιδίσια πορεία! Και δεν έφτασαν όλα αυτά, η πορεία είναι ανηφορική και ξεκινάει μια ελαφριά ψιχαλα...

Το τοπίο αλλάζει καθώς ο βάλτος δίνει την θέση του σε λόφους. Δεν υπάρχουν δέντρα εδώ παρά μόνο θάμνοι και λουλούδια! Πάνω κάτω, πάνω κάτω, ατελείωτοι είναι...

Σε κάποια φάση ακούγεται ένας αλαλαγμός, μοιάζει με θρήνος αλλά δεν είμαι σίγουρος. Επίσης δεν καταλαβαίνω την γλώσσα! Συνεχίζω προσεκτικά και μένω με το στόμα ανοικτό...

Ανάμεσα στους λόφους βρίσκεται μια λίμνη,μέσα στην λίμνη ένα εγκαταλελειμμένο οχυρό και μια πετρόχτιστη γέφυρα ενώνει το νησί με την ακτή!

Εκεί στην ακτή, η γνωστή μας γκομπλιν κλαίει και οδύρεται! Σηκώνει τα χέρια στον ουρανό και ουρλιάζει!

Με αργά βήματα την πλησιάζω αλλά η επικοινωνία είναι δύσκολη..

αλαμπουρνεζικα.....Γεια σου λένε Τονορ....και μετά αλαμπουρνεζικα...

Εσένα πως σε λένε; αλαμπουρνεζικα....Ιρα.... αλαμπουρνεζικα...

Νομίζω ότι την λένε Ίρα! Με μια κίνηση αρπάζει το μικρό της τόξο και ξεκινάει να διαβεί την γέφυρα! Δεν φαίνεται ότι πηγαίνει για επίσκεψη στη πόλη αλλά για εκδίκηση...

Την φωνάζω να σταματήσει, να οργανωθούμε, αλλά δεν σταματά! Εκατέρωθεν της πέτρινης γέφυρας βρίσκονται αγάλματα από γκομπλιν αλλά όχι όπως τα γνωστά αγάλματα... εδώ βλέπουμε τον πόνο και τον θρήνο ζωγραφισμένο πάνω σε αυτά! Λες και πετρωσαν μέσα σε λίγες στιγμές αλλά με πολύ οδυνηρό τρόπο...

Καλή μου και χρυσή μου Ίρα κάνε μια στάση.... αλαμπουρνεζικα και πάλι....

Πλησιάζουμε το οχυρό, φαίνεται αρχαίο και είναι εγκαταλελειμμένο! Όλα τα τείχη καλυμμένα με αναρριχητικά φυτά! Δεν έχω ξαναδεί τέτοια αρχιτεκτονική πίσω στην κοιλάδα του Ρουμερικε. Ξαφνικά από την πύλη ακούγονται μουγκρητά, μορφές ξεπροβάλλουν και σέρνοντας τα πόδια τους μας πλησιάζουν.... γκομπλιν ζόμπι...

δεν ξέρω τι να κάνω...να γελάσω ή να κλάψω... τί άλλο θα δω στην σύντομη ζωή...

και καθώς το σκέφτομαι πλησιάζω την Ίρα βγάζοντας το μικρό μου σπαθί! Η ίδια έχει ήδη βάλει 2 βέλη στο τόξο της...

ταρακουναω το αριστερό μου χέρι... πόσο θα μου λείψει η ασπίδα σε αυτή την μάχη....

Η σύρραξη ξεκινά με 2 βέλη να καρφώνονται σε 2 διαφορετικά ζόμπι. Γυρίζω το κεφάλι μου για να συγχαρώ την Ίρα αλλά η ίδια κλαίει και μονολογεί συνεχώς 2 ίδιες λέξεις (σαν ονόματα).

Επιτίθομαι στο ένα ζόμπι με το βέλος καρφωμένο στο στήθος το και το κόβω με το σπαθί στα 2! Και όλα τα υπόλοιπα ζόμπι ορμούν μυρίζοντας την τρυφερή μου σάρκα... σαν χορευτής σε ένα μακάβριο θέατρο αποφεύγω και τις 3 επιθέσεις!

Τα 2 επόμενα βέλη φεύγουν μακριά όπως και η δική μου επίθεση! Τα ζόμπι επιτίθονται ξανά και αυτή την φορά νιώθω τα παγωμένο άγγιγμα τους. Άλλα 2 βέλη καρφώνονται και το σπαθί μου αποτελειώνει ακόμα ένα από αυτά! Χωρίς κανένα δισταγμό ή συναίσθημα χτυπούν το μουδιασμενο χέρι μου, το οποίο δεν μπορώ να το κουνήσω πλέον.

Τα 2 επόμενα βέλη σκοτώνουν ακαριαία και τα δύο τελευταία ζόμπι. Κάθομαι να δέσω τις πληγές μου και η Ίρα πηγαίνει πάνω από τα ζόμπι και τα μιλάει στην γλώσσα τους. Φαίνεται να τα γνωρίζει και τότε βλέπω τα ρούχα τους και συνειδητοποιώ ότι ανήκουν στην ίδια φυλή.

Η Ίρα σηκώνεται και είναι έτοιμη να μπει μέσα στο εγκαταλελειμμένο κάστρο και τότε στέκομαι μπροστά της! Της μιλάω να ηρεμήσει, να καταστρώσουμε ένα σχέδιο κτλ

Και εκεί που περιμένω τα αλαμπουρνεζικα, η Ίρα σταματάει και με περιμένει...

Τώρα θα συνεχίσουμε με σχέδιο....