Ο λευκός λύκος, το λιοντάρι της σκιάς και η Βίβιαν.
Μια φορά και ένα καιρό ζούσε στο φωτεινό χωριό μας ένα μικρό κοριτσάκι. Το όνομα της ήταν Βίβιαν. Γεννημένη μέσα στον χρόνο και ευλογημένη από μακροζωία πέρασε τα χρόνια της στο κλουβί της ελεύθερης επιλογής, στο χωριό του Sun. Η Βίβιαν περνούσε τον ατελείωτο χρόνο της στην άκρη του χωριού και συγκεκριμένα στον νότιο ακριτικό πύργο γιατί πάντα πίστευε ότι από εκεί υπάρχει η μεγάλη θάλασσα και πριν από των Μεσοωκεανό, όπως τον αποκαλούσε, βρίσκονταν το Κόσμημα του Βορρά. Όλοι γνώριζαν ότι έξω από την πόλη υπάρχει μόνο η σκιά και ο θάνατος και κανείς δεν πίστευε την μικρή μας Βίβιαν. Τα υπόλοιπα παιδιά δεν έπαιζαν μαζί της και ο πατέρας της ανησυχούσε και συχνά ζητούσε την βοήθεια των σοφών του Sun. Οι σοφοί του χωριού συχνά επισκέπτονταν την Βίβιαν και την ρωτούσαν γιατί ήταν τόσο θλιμμένη και γιατί κάθονταν μόνη της στην άκρη του χωριού. Η απάντηση της πάντα ήταν: Είμαι θλιμμένη γιατί σκότωσα τον δίδυμό αδελφό μου στην κοιλιά της μητέρας μου και γιαυ...