Το Ημερολόγιο Του Βάρδου (μέρος έκτο)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ "... ήταν μαγευτικό, άκουγα πάλι την φωνή της μητέρας μου να με νανουρίζει. Τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με την φωνή της Ιστάρρα. Αυτή η φωνή που είχε σταματήσει ολόκληρη αρκούδα, την ώρα που μου είχε επιτεθεί να με ξεσκίσει, όταν ήμουν μωρό ακόμα, και την είχε νανουρίσει. Αυτή η φωνή που άρχοντες και βασιλιάδες ήθελαν να την κάνουν δική τους..." "...ακόμα δεν είχα γεννηθεί κι όμως το έβλεπα, το ζούσα! Ο πατέρας μου, ο Ελάιτζα να τα βάζει με δέκα αυτοκρατορικούς και να τους κατατροπώνει, για να σώσει την Ιστάρρα και το αγέννητο παιδί που κουβαλούσε στην κοιλιά της, από σκλαβιά και θάνατο. Το αγέννητο παιδί τους, εμένα..." "...δεν είναι δυνατόν! Αποκλείεται! Πως θα μπορέσω ποτέ να τη σβήσω αυτή την εικόνα από την μνήμη μου; Η μητέρα μου ντυμένη με κουρέλια, να περπατάει στους πάγους, ξυπόλυτη, με σκασμένες φτέρνες. Και στο χέρι της να κραδαίνει το σπαθί του πατέρα μου... Άρα αυτό σημαίνει ότι ο πατέρας μου είναι...νεκρός; Όχι δεν μπορεί, κάποιο λάθο...