Memorias de Tonor Bottomhill: Μέρα 6η (Hex B7)

Μέρα 6η (Hex B7)

Η επόμενη μέρα μου επιφύλαξε μία έκπληξη! Η βροχή επιτέλους σταμάτησε και έδωσε στην θέση της στην βαριά ομίχλη! Η υγρασία γεμίζει τα ρουθούνια και βαραίνει τα ρούχα! Και σιγά σιγά το χώμα μαλακώνει! Βρίσκομαι σε έναν βάλτο. Δεν μπορώ να βλέπω τα βουνά που είχα ως σημάδι και υπάρχει περίπτωση να χαθώ!

Χρησιμοποιώ τις αποξηραμένες μου προμήθειες για να αποφύγω δυσάρεστες εκπλήξεις και γιατί δεν βρίσκω τίποτα εκτός μανιτάρια! Κάποια στιγμή ακούω μια βαριά ανάσα! Μένω ακίνητος, έπειτα χαμηλώνω πίσω από ένα σάπιο κορμό δέντρου! Μέσα από μία τρύπα βλέπω ένα τεράστιο σκύλο, μαύρο, λείο τρίχωμα, κόκκινα μάτια και από το στόμα του στάζει φωτιά.... Φαίνεται να αναζητά κάτι. Έχει πιάσει μια μυρωδιά και γυρνάει από την άλλη για να συνεχίσει την αναζήτηση του!

Εάν έψαχνε εμένα σίγουρα θα με είχε βρει... και τότε μου ήρθε η σκέψη. Μήπως ψάχνει την Γκομπλιν;

(Γιατί το έκανα αυτό;;; αψυχολογητος;;)

Αφήνω την κρυψώνα και πηγαίνω να σκοτώσω το θηρίο κρυμμένος στις σκιές αλλά ήταν πανέτοιμο το άτιμο ...

Η μάχη ξεκίνησε! Τις πρώτες στιγμές κατάφερα να αποφύγω όλα τα χτυπήματα του και το τραυμάτισα με μεγάλη επιτυχία αλλά η συνέχεια ήταν δύσκολη...

Με νύχια και με δόντια άρχισε να με ξεσκίζει και η μυρωδιά του αίματος μου το γέμισε με ευεξία... Σε κάποια φάση παραπάτησε και το κάρφωσα στο στήθος. πίσω πατάει και ανοίγει το στόμα του καθώς μια γραμμή φωτιάς εκτοξεύεται από εκεί... Σηκώνω την ασπίδα η οποία παίρνει φωτιά και καψαλιζεται το δέρμα μου! Στο τέλος πληγωμένος και καμωμένος το καρφώνω μια και τελευταία φορά αφήνοντας την τελευταία του πνοή.

Κάθομαι για λίγες στιγμές και παίρνω βαριές ανάσες προσπαθώντας να βγάλω τους επιδέσμους από την τσάντα μου αλλά δεν το είχα σκεφτεί σωστά.....

Αυτά τα πλάσματα κυνηγούν σε ομάδες... και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν μόνο του! Άλλα 3 σκυλιά της κόλασης εμφανίστηκαν από το πουθενά! Στην ύστατη στιγμή, κρύφτηκα και προσπάθησα να απομακρυνθώ αποφεύγοντας την σύγκρουση. Στάθηκα τυχερός και μπόρεσα, κουτσαινωντας, να ξεφύγω!

Έπειτα από ορισμένα χιλιόμετρα κάθισα να ξαποστάσω. Έδεσα τις πληγές μου αλλά δεν ξεκουράστηκα εκεί που ήμουν. Συνέχισα όσο άντεχα για κερδίσω απόσταση ανάμεσα σε εμένα και αυτά τα τέρατα.

Κατάκοπος ξαποστάζω σε μια κουφάλα δέντρου αλλά δεν είμαι μόνος... ένα πτώμα βρίσκεται εκεί μέσα! Είναι άνθρωπος (τελικά υπάρχει ζωή πέρα από τα βουνά). Βρίσκω το πουγκί του και φεύγω για να βρω άλλο μέρος. Εξάλλου είναι γρουσουζιά να κοιμάσαι εκεί που κοιμούνται αιώνια! Με λιγοστό φως σέρνομαι μέχρι απέναντι και ψοφαω στον ύπνο!

Οι τελευταίες μου σκέψεις είναι: 

τί να κυνηγούσε η αγέλη των τεράτων....

Γιατί δεν άκουσα τον Σέξπιρ; Μου είχε ζητήσει να προσέχω απλά τις κινήσεις του "μεγάλου" και όχι να βολοδερνω έξω στην ερημιά... είναι ένα σοφό halfling τελικά...