Tonor Bottomhill ( Prologue & Day 1 to 5)

Πρόλογος

Γεννήθηκα σε ένα μικρό αχυρώνα έξω από το Willowsden στην αρχαία κοιλάδα του Ρουμερικε! Ήμουν άτυχος, πως να το κάνουμε, ορφανός, φτωχός και παρατημένος σε μια άκρη του δρόμου! Μεγαλωμένος από τα ακριτικά στοιχεία της κοινωνίας τα οποία δεν χρειάζεται να τα υποδείξω τούτη την στιγμή.

Παρατηρητής γεγονότων - πράξεων των μεγάλων ηρώων που είχαν ως αποτέλεσμα την επιστροφή του αυτοκράτορα Κρασσου.

Γνωρίζω ελάχιστα πράγματα από την ιστορία της κοιλάδας και των γεγονότων που οδήγησαν στην επιστροφή του "μεγάλου".

Εξάλλου ο νότος της κοιλάδας δεν επηρεάστηκε και πολύ από τις πράξεις των ηρώων της Λευκής Γέφυρας (ονομασία προέλευσης)! Από αυτό το μέρος κατάγεται και ο "ευεργέτης" μου τον οποίο θα αναφέρω παρακάτω.

Από μικρός χωρίς δουλειά αναγκάστηκα να δουλέψω στο "πίσω" μαγαζάκι γεμάτος "μη εγκεκριμένες" δραστηριότητες! Είχα μερικούς φίλους αλλά οι εχθροί μου ήταν περισσότεροι! Η αλήθεια είναι ότι ότι δεν ήμουν γεννημένος για αυτό το "μικρό" μέρος!

Έτσι λοιπόν ένα και ένα κάνουν δύο (μεγάλη σοφία της φυλής των Halflings). Συγκρούστηκα με τον "νονό" της περιοχής και συν τα μερικά μου λάθη με οδήγησαν στα κελιά του Swinford!

Ακόμα και εκεί δεν κατάλαβα τι συνέβη στην ειδυλλιακή κοιλάδα. Οι ήρωες της κοιλάδας έφεραν τα πάνω κάτω, ο Κράσσος επέστρεψε μετά από πολυετή απουσία, ένας τρομερός σεισμός ισοπέδωσε την οροσειρά στα νοτιοανατολικά της κοιλάδας, λίγο πιο κάτω από το το Willowsden. Μια καινούργια ήπειρος εμφανίστηκε και εκεί που δεν το περίμενα ένας από τους ήρωες, ένα Halfling με το κωδικό όνομα Σεξπυρ με έβγαλε από το κελί μαζί με μια νέα δουλειά…

Στο νεοεγκατεστημένο φρούριο του Edge στο σημείο που έπεσαν τα βουνά, ξεκίνησα μια νέα ζωή! Εκεί έμαθα τα συγκλονιστικά γεγονότα που έγιναν στην κοιλάδα αλλά δεν τα θυμάμαι για να τα εξιστορήσω! Ξωτικά, νάνοι, το παγωμένο αίμα της θεάς, το Ρουμερικε είναι το φεγγάρι ενός άλλου κόσμου και άλλα πολλά…. Αλλά να σας πω την αμαρτία μου; δεν με νοιάζει καθώς ο καθείς χαράζει τον δικό του δρόμο

Μου αρέσει να δουλεύω μόνος και φυσικά όσο πιο μακριά τόσο καλύτερα από το παρελθόν μου.

Αυτή είναι λοιπόν η δικιά μου ιστορία. Η ιστορία του Tonor Bottomhill…

Κεφάλαιο 1

Μέρα 1η

Πέρασε ένας μήνας, ένας πολύ βαρετός μήνας... Εδώ στο φρούριο η Άκρη τα πράγματα είναι χάλια... Προσωρινά καταλύματα, αυτοκρατορικός στρατός, συχνές επισκέψεις του μεγάλου ξανθού βασιλιά κτλ. Η αποστολή μου που μου ανατέθηκε από τον Σεξπυρ ήταν απλά η παρακολούθηση όλων των κινήσεων του Κρασσου! Δεν τον εμπιστεύεται; Δεν το γνωρίζω και ούτε με ενδιαφέρει! Τα χρήματα που πήρα για να έρθω εδώ μου έφτασαν ίσα ίσα για να εξοπλιστώ! Ξέρετε εσείς, μια δερμάτινη πανοπλία, ένα σπαθί, μια ασπίδα και φαγητό για 7 μέρες!

Ήρθε η στιγμή όμως να ανοίξω τα μικρά μου φτερά και να φύγω! Ήδη υπήρχαν σχέδια, εδώ στην Άκρη, για αποστολές προς τα άγνωστα και αχαρτογράφητα μέρη. Έτσι λοιπόν ένα πρωί σηκώθηκα και έφυγα!

Μέρα 2η (Hex A5)

Λόφοι και λοφάκια γύρω από το οχυρό και αργά το απόγευμα πελώρια μαύρα σύννεφα συγκεντρώνονται στον ουρανό! Σηκώνω το κεφάλι μου προς τον ουρανό και φωνάζω: "Καλά θα πάει και αυτό, έτσι δεν είναι;;"

Μέρα 3η & 4η (Hex B5)

Η καταιγίδα ξέσπασε μόλις έφυγα από την περιοχή του Edge και μπήκα σε ένα δάσος! Τουλάχιστον θα έχω ένα κάλυμμα πάνω από το κεφάλι μου. Αλλά δυστυχώς η καταιγίδα ήταν σφοδρή και ασταμάτητη! Μετά δυσκολίας κατάφερα να κρατήσω μερικά χρήσιμα πράγματα στεγνά (φαγητό, δάδες κτλ), όλα τα απαραίτητα εκτός από τον εαυτό μου...

Η δυνατή βροχή καλύπτει τα ίχνη μου και κρατάει τα θηρία στις φωλιές τους. Όχι ότι περίμενα να συναντήσω ψυχή εδώ στην ερημιά. Και το απόγευμα προς μεγάλη μου έκπληξη συνάντησα φρεάτια πάνω στο έδαφος. Φαίνεται να είναι φτιαγμένα από ανθρώπινα χέρια αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ ποιος θα ζούσε πέρα από τα όρια του Ρουμερικε. Η καταιγίδα συνεχίζει καθόλη την διάρκεια της ημέρας δυσκολεύοντας με στο ταξίδι.

Το βράδυ μόλις βρήκα μια κουφάλα δέντρου για να ξαποστάσω άκουσα μια κραυγή απελπισίας! Στην αρχή άκουγα αμυδρά λόγω της έντονης βροχόπτωσης αλλά στην συνέχεια συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν κάποιο ζώο ή θηρίο! Πλησίασα προσεχτικά και είδα μια Γκομπλιν δεμένη πάνω σε ένα δένδρο. Φαίνεται πληγωμένη και εξαντλημένη! Πλησιάζω και αρχίζει να μου φωνάζει σε μια ακαταλαβιστικη γλώσσα και χτυπιέται! Προσπαθώ να της μιλήσω αλλά συνεχίζει να ουρλιάζει! Της αφήσω λίγα φρούτα που μάζεψα στον δρόμο και την απελευθερώνω από τα δεσμά της. Κρατάω την ασπίδα μου καλού κακού γιατί την βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου! Το δέρμα της είναι κιτρινωπό και τα μαλλιά της καστανά. Σταματά κοντά μου με βρίζει και φεύγει προς μια άγνωστη κατεύθυνση.

Μέρα 5η (Hex B6)

Η καταιγίδα δεν σταματά ούτε αυτή την ημέρα και αρχίζω να σκέφτομαι ότι από αυτή την μεριά του κόσμου δεν υπάρχει καλοκαίρι... συνεχίζω την πορεία προς τα νότια κρατώντας τα ψηλά βουνά στα δεξιά μου έτσι ώστε να μην χαθώ. Αυτή την φορά ακολουθώ τα φρεάτια, τα οποία έχουν πλέον γεμίσει με τόσο νερό ώστε ρέουν νότια σαν ποτάμια!

Έχω στο μυαλό μου την Γκομπλιν! Που να πήγε άραγε; Φαινόταν τόσο αποφασισμένη όταν έφευγε που ένιωσα ότι φεύγει για επιστρέψει σε μέρη που γνωρίζει καλά (το σπιτικό της;)

Τα ρυάκια - φρεάτια σταματούν σε καταρράχτες ύψους 8 μέτρων και στην λίμνη που σχηματίζεται στην μέση υπάρχει ένας πελώριος οβελίσκος (4 μέτρων). Κατεβαίνω στις όχθες της λίμνης, ο μονόλιθος στέκεται αγέρωχα. Η επιφάνεια του λεία και εκπνέει ένα αέρα μυστηρίου.

Επιστρατεύω το κουράγιο μου και κολυμπώ μέχρι εκεί! Δεν μπορώ να εντοπίσω τίποτα αξιόλογο εκτός από το όταν πλησιάζω ακούγεται ένα βουητό. Δεν μπορώ να εντοπίσω εάν προέρχεται από τον μονόλιθο ή από τα νερά που πέφτουν από ψηλά. Υπάρχουν σύμβολα πάνω στον στην πέτρα τα οποία εκπέμπουν ένα πρασινωπό φως. Οι γνώσεις μου είναι ελλειπείς και έτσι απλά σημειώνω στον χάρτη την τοποθεσία του.