My Fellowship

Άλλη μια βαρετή ημέρα ξημέρωσε στο Κιλκιστάν, όπως πάντα δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι, εξάλλου δεν με περίμενε κανένας εκτός από τα ρεμάλια τους φίλους μου, αλλά αυτούς θα τους έβλεπα ούτως η άλλως.

Ήξερα ότι είχα μερικές ώρες ύπνου ακόμα αφού το ραντεβού μου με τον Athar ήταν για τις 11 και μισή.
Πάντα έκανα πλάκα στον Athar για το πώς τραγουδάει, ήταν λίγο φάλτσος (του ξέφευγαν κάποια κοκόρια άλλα πάντα είχε την ατάκα έτοιμη ότι έτσι ήταν το τραγούδι).
Αυτό που μου άρεζε ήταν ότι έβρισκε τρόπους για να τους πειράζει όλους (περισσότερο ανακάτεμα θα έλεγα) πράγμα που με έβρισκε τις περισσότερες φορές να είμαι με το μέρος του (και εγώ δεν πήγαινα πίσω)

Ήξερα ότι στο ραντεβού θα ήταν και η Νούρια, ξαδέρφη του Athar (Την φωνάζαμε Φανουρία), Μια νταβραντισμένη καταπιεσμένη γυναίκα που τα έπαιρνε πολύ στο κρανίο (πολύ κακό για μια γυναίκα) άλλα τι να κάνουμε που χειριζόταν πολύ καλά το σπαθί και την είχαμε ανάγκη όταν πηγαίναμε στις σούπερ αποστολές μέχρι το δάσος. Σου έδινε το αίσθημα της ασφάλειας. Βεβαίως βεβαίως συνέχεια μας έκραζε και μας απειλούσε ότι θα μας σπάσει το κεφάλι όταν κάναμε του κεφαλιού μας άλλα τρέχαμε πολύ πιο γρήγορα από αυτήν.

Ο Υιός του σιδερά ο Erick πάντα ερχόταν για ένα ποτό μετά την δουλειά. Ήταν πάντα καθαρός, πλυμένος αλλά πάντα τα χέρια του ήταν μαύρα, Βλέπετε το γράσο δεν βγαίνει εύκολα.
Περισσότερα κοινά είχαν με την Νούρια (Φανουρια) ξέρετε τώρα σπαθιά κτλ κτλ, οπότε μιλούσαν με τις ώρες για λεπίδες, χειρολαβές.

Προσφάτως στην παρέα προστέθηκε και η Iricka μια μισοξωτικιά κοπέλα η οποία δούλευε σαν έμπορος καλλυντικών (Πουλούσε βλέπετε πούδρες από βατόμουρα, κραγιόν από πορτοκαλιές κτλ), έλεγε και κάτι περίεργα ότι βλέπει κάτι πνεύματα άλλα δεν μας πολύ ένοιαζε.

Σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα. Θα πηγαίναμε………

Casper σήκω να φας πρωινό μου φώναξε ο παππούλης του ναού που με φιλοξενούσε. Και μην ξαναδώ την κλειδαριά του ντουλαπιού από τα γλυκά παραβιασμένη γιατί δεν το γλιτώνεις το ξύλο….. (Πάντα έτσι έλεγε αλλά ποτέ δεν έκανε τίποτα….).