Σκόρπιες σκέψεις Νο.1

«Είναι ηλίθιοι! Είναι επιεικώς ηλίθιοι! Απορώ γιατί ακόμα ταξιδεύω μαζί τους; Γιατί δεν έριχνα μια μούντζα σε αυτούς και τις χαζές ιδέες τους να ακολουθήσουμε το όνειρο ενός παππού που δήθεν οραματίζεται το μέλλον; Μόνο την Λήδα ήταν να φέρουμε στην Ρασίντ και εγώ από εκεί θα έπαιρνα τον δρόμο μου. Και φυσικά όχι τον δρόμο της επιστροφής στο χωριό, εκεί δεν γυρνάω, ειδικά τώρα μετά τα ρεζιλίκια και το μασκαριλίκι που σκαρφίστηκε εις βάρος μου, και εις βάρος του Έρικ, ο ρεμπεσκές ο ξάδερφος μου! Άκουσε εκεί να πει στους δικούς μου πως συμβαίνει κάτι με τον Έρικ και να τους βάλει ιδέες για αρραβώνες και μπούρδες, δήθεν γιατί προσπαθούσε να βρει τρόπο να φύγω από το χωριό με την άδεια τους! Λες και χρειάζομαι άδεια… Είμαι 18 χρονών πια, και ΕΓΩ και μόνο ΕΓΩ αποφασίζω για την ζωή μου! Άσε που και ο ίδιος ξέρει καλά πως δεν με ενδιαφέρει καθόλου ο Έρικ, όταν του έλεγα να με βοηθήσει μόνο εξυπνάδες ήταν και δες τώρα σε τι μπελάδες έβαλε και τον καημένο τον Έρικ! Όσο για το ότι άφηνα τους δικούς μου να νομίζουν ότι μπορούσαν να με κάνουν ζάφτι ήταν προς όφελος μου. Με τις αγγαρείες που έκανα είχα χρόνο άπλετο να σκεφτώ τι θέλω πραγματικά από την ζωή μου, χωρίς καμιά πίεση… Και αυτό που πάντα ήθελα είναι να φύγω, να αναζητήσω την μοίρα μου! Θα έψαχνα να βρω και τον ανισόρροπο τον Κίραν, γιατί ναι, ανισόρροπος είναι και αυτός αφού κατευθύνεται στην έρημο να βρει ναούς και κουραφέξαλα, αλλά θέλω να του πω μερικές κουβέντες, να του εξηγηθώ κάνα δυο φωνήεντα, όπως έλεγε και ο Οράτιος όταν τσατιζόταν μαζί μου… Το μόνο καλό της υπόθεσης είναι πως η Ιρίκα και ο Έρικ αντισταθμίζουν λίγο το ντουέτο της βλακείας του αγαπητού ξαδέρφου και του Κάσπερ…»

Τρίτη μέρα ανεβαίνοντας το βουνό:
«Μετά από τόσο δρόμο και τόσο κόπο με τα ορκς και το πέτρινο ότι να ‘ναι που έπρεπε να βγάλουμε από την μέση το μόνο που θα ήθελα είναι ένα ζεστό κρεβάτι και ένα φαγητό της προκοπής, ζητάω πολλά; Όμως πρέπει να συνηθίσω στις κακουχίες και στην επιβίωση έξω στην φύση, παρόλο που δεν είναι και η καλύτερη μου. Πως μπόρεσαν και έφαγαν αυτά τα απαίσια πλάσματα σαν να τους είχαν προσφέρει το νοστιμότερο φαγητό του κόσμου; Η όλη διαδικασία μου έφερε πλήρη αηδία. Πάλι καλά που έχω τις προμήθειες μου…»

Κατεβαίνοντας το βουνό για να βρουν το πτώμα του Κάσπερ:
«Πως είναι δυνατόν να συνέβη αυτό; Μπορεί να τον πειράζαμε και λέγαμε ότι είναι αθόρυβος όσο ο Έρικ όταν κατεργάζεται τα μέταλλα και ατζαμής, αλλά πως; Πως έγινε και έπεσε; Γιατί; Τους είπα να μην ανέβουν αλλά δεν με άκουσαν, η περιέργεια τους για τον κρυμμένο θησαυρό ήταν μεγαλύτερη της λογικής και της σύνεσης που μπορεί να κουβαλούν στα κεφάλια τους… Τώρα τι κάνουμε; Άντε και τον βρήκαμε, άντε και τον θάψαμε, γιατί ζωντανός να είναι δεν είναι δυνατόν μετά από τέτοια πτώση, μετά; Παριστάνουμε πως δεν έγινε τίποτα και συνεχίζουμε για την έρημο; Που εξαρχής ήταν ηλίθια ιδέα; Γαμώτο Νούρια, βάλε τις σκέψεις σου σε μια σειρά, μην το αφήνεις να σε πάρει από κάτω…»


Κίραν