Ο δρόμος της επιστροφής

Είμαι πάλι εκεί από όπου έφευγα πρώτινος για να γλυτώσω την ζωή μου. Έφυγα γεμάτος μίσος για όλα αυτά που άφηνα πίσω μου, ακόμα και για σένα μητέρα. Σε μισούσα που τον αγαπούσες πιο πολύ, που τον θεωρούσες ξεχωριστό, καλύτερο από μένα. Κι όμως μέσα μου σ'αγαπούσα και ήθελα να σου αποδείξω την αξία μου.

Και να'μαι τώρα πάλι εδώ, ίσως γιατί η μοίρα το διάλεξε, ίσως γιατί ένα κομμάτι του εαυτού μου έμεινε πάντα εδώ και δεν έφυγε ποτέ.

Γύρισα πίσω με άλλα μυαλά, χωρίς μίσος, μόνο με συγχώρεση και αγάπη στην καρδιά μου, για να βρω όλα αυτά που έχασα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα χαθώ μαζί τους. Δεν με φοβίζει πια ο θάνατος, το μόνο που με φοβίζει είναι η έλλειψη της αγάπης και της οικογενειακής στοργής.

Ταξίδεψα δυο χρόνια, κι όμως νιώθω μια αιωνιότητα μακριά από όλα αυτά που άφησα πίσω, ίσως γιατί το μίσος δεν με κυριεύει πια, ούτε η ζήλια. Η μοίρα θέλησε να βρω τον αδερφό μου, και αυτός με την σειρά του με έμαθε να αγαπώ χωρίς ανταλλάγματα και να συγχωρώ. Του υποσχέθηκα πως το κομμάτι του εαυτού του που δεν γνώρισα θα το αναζητήσω, ακόμα και αν αυτό δεν με δεχθεί, για μένα θα είναι πάντα ο αδερφός μου, αυτός που η μητέρα αγαπούσε τόσο πολύ γιατί έπρεπε να αποχωριστεί.

Ναι μητέρα, τώρα καταλαβαίνω ότι τον αγαπούσες πολύ, ακόμα πιο πολύ γιατί ήταν μακριά σου. Έχω ακόμα μια πικρία μέσα μου, γιατί δεν αγάπησες και μένα εξίσου, ενώ είμουν πάντα εκεί; Ενώ πάντα περίμενα την αγκαλιά σου; Ξέρω πως ούτε εσύ μπορούσες να παρακούσεις τις εντολές του, και πάντα ήλπιζες πως εγώ θα το έκανα και θα γινόμουν αυτός που ήθελες να γίνω. Με βοήθησες να φύγω, να ζήσω μακριά από τον καθημερινό μου εφιάλτη, όμως δεν υπολόγισες κάτι μητέρα...

Όσο μακριά και να είμαι, ότι και να κάνω, κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιμετωπίσω τους φόβους μου και την κληρονομιά που μου δώσατε... Τώρα η μόνη μου συντροφιά είναι η ασημένια σκόνη μέσα στο σκοτάδι του, αυτή και η ελπίδα...